با توجه به اين موضوع كه افزايش دي اكسيد كربن در يك محيط بسته مي تواند اثرات سوء سلامتي براي انسان به همراه داشته باشد، جذب آن از محيط بسته مي تواند بسيار حائز اهميت باشد. هدف از اجراي اين پروژه تحقيقاتي جداسازي و جذب دي اكسيد كربن از يك محيط بسته با فناوري غشايي به منظور كاهش و حذف اثرات مضر آن مي باشد. روشهاي فراوان و متداولي براي جداسازي دي اكسيد كربن وجود دارد كه انتخاب هر يك از اين روشها با توجه به هدف نهايي و اقتصاد فرآيند صورت مي گيرد. در بين روشهاي مختلف فرآيندهاي نوين غشايي با به مزايايي از جمله تطبيق پذيري و سادگي اجرا نسبت به ساير روشها و همچنين ابعاد كوچك غشاها و انعطاف پذيري فرآيند در سالهاي اخير بيشتر مورد توجه قرار گرفته است. در اين پروژه تحقيقاتي با استفاده از فرآيندهاي نوين غشايي به نتايج قابل قبول و مورد نظر دست يافتيم. هدف اصلي اين اختراع ساخت و كاربرد دستگاه جذب دي اكسيد كربن از يك محيط ايزوله مي باشد، براي اين منظور از غشاهاي نانو كامپوزيتي هيبريد معدني-آلي استفاده شده است كه اين غشا به صورت استوانه توخالي ساخته شده است و جريان هوا به وسيله يك فن از روي سطح غشا عبور كرده و جداسازي صورت مي گيرد.

سيليسيم عنصري غيرفلزي است كه در طبيعت به صورت خالص يافت نمي‌شود. سيليسيم خالص، ماده‌اي سخت به رنگ خاكستري تيره است. اين مادّه مانند فلزات مي‌درخشد. سيليسيم در حرارت بالا با ساير عناصر تركيب مي‌شود. سيليسيم خالص در ساخت‌ پيل‌هاي نوري- برقي، ترانزيستور و ابزارهاي الكترونيكي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. با توجه كاربرد فراوان سيليسيم نياز به توليد سيليسيم با كمترين هزينه احساس مي‌شود كه تلاش‌هاي زيادي در اين زمينه انجام شده است. خواص منحصر به فرد و بهبود يافته نانو ذرات به وسيله سايز، ساختار سطح و اثر متقابل بين ذرات تعيين مي‌شود. اين خواص به روش توليد نانو مواد بسيار وابسته هستند. نانو مواد كه شامل نانو كامپوزيت‌ها، نانو سراميكها، نانو كاتاليست‌ها و ساير دسته‌ها هستند از روش‌هاي مختلف توليد مي‌شوند. يكي از اين روش‌ها توليد نانو ذرات به روش CVD مي‌باشد كه در اين پروژه براي توليد نانوذرات سيليسيم مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در اين پروژه نانو پودر سيليسيم با روش CVD، توليد شد. از گاز آرگون به عنوان گاز حامل استفاده شد. گاز حامل، بخار تتراكلريد سيليسيم را از محفظه محتوي آن كه در حمام آب گرم قرار داشت، با خود به محفظه واكنش كه شامل يك لوله كوارتز بود كه در كوره تونلي قرار گرفته بود مي‌برد. در محفظه واكنش، پتاسيم در يك قايقك سراميكي تبخير شده و با بخار تتراكلريد سيليسيم كه به همراه گاز حامل وارد محفظه واكنش شده بود واكنش مي‌داد. نهايتاً محصولات واكنش در ظرفي حاوي اتانول خالص جمع‌آوري مي‌شدند. از نمونه‌هاي توليد شده آناليز XRD، FESEM و AAS گرفته شد. اثر دبي گاز حامل نيز بر واكنش و محصولات آن بررسي شد. ديده شد كه با افزايش دبي گاز حامل، اندازه ذرات كاهش و دماي انجام واكنش افزايش مي‌يابد.